Begin van deze maand is het 26 jaar geleden dat onze dochter geboren werd, in Leerdam. Ons huis aan de Oranje Nassaulaan met aan het einde van onze straat een haventje waar we ons bootje hadden liggen. Aan de Linge, ooit de schoonste rivier van Nederland.

Op de 8e dag na de geboorte van Lydia deelde Erald z’n hart dat hij toch echt voelde dat we moesten verhuizen naar Den Haag… “Oh nee, dus toch… we wonen hier zo leuk, op loopafstand van het centrum, het is een mooi stadje en mijn ouders zijn nog geen jaar geleden hierheen verhuisd om op onze eventuele kinderen te passen. Net nieuwe vriendschappen… en ook hele leuke…” Ik wilde het wel heel zeker weten dat het Zijn leiding was om eventueel naar Den Haag te gaan verhuizen. Samen baden we voor een teken… dat we mensen uit Den Haag zouden ontmoeten! Ik zei meteen ja, want die waren we nog nooit in ons leven tegengekomen.

4 dagen later in de kerk in Schelluinen draaiden voor ons onbekende mensen zich om, om ons een hand te geven. En waar kwamen ze vandaan? Uit Den Haag… ik was het hele gebed al bijna weer vergeten… echt een schok… En na een dagje piekeren en peinzen wilde ik een 2e bevestiging van God om zeker te weten dat het geen toeval was geweest.

Hij is zo goed… 5 maanden gingen voorbij… nu dacht ik wel elke dag… “Heer, wilt U ons in Den Haag hebben?” Via de ‘Blije Doos’ kregen we korting op een vakantiepark bij de grens van Luxemburg. Daar zaten we een dag in de stromende regen. We zagen in Vianden een overdekt terras met nog meer toeristen. We vonden nog een laatste tafeltje om Lydia haar fruithapje te geven. Tot onze verbazing sprak men om ons heen allemaal Nederlands.
“Waar komen jullie vandaan?”, vroeg ik. “We zijn met 70 mensen uit Den Haag, 2 bussen vol!” Erald schoot achter z’n krantje vandaan… wat een mooie dag is dit vandaag… we gaan naar Den Haag!!!

En zo is het gegaan. God heeft op een bijzondere manier ons bevestigd, Erald ging werk zoeken in Den Haag en we verhuisden 23 maart 1994. The journey begon.?

Vandaag bij m’n 91-jarige moeder in het Woonzorgcentrum geweest… ze gaat hard achteruit… ziet heel weinig, waardoor ze niet meer kan lezen en schrijven, geen tv meer aan kan doen… ze loopt slecht met een rollator, begint slechter te praten… vergeet dingen… gewoon heel oud… eigenlijk heel sneu… al die beperkingen… Gelukkig wordt ze heel goed verzorgd en heeft ze een mooie ruime zonnige en gezellige kamer met uitzicht op een mooi groen parkje.

En opeens vertelt ze me dat ze een droom heeft gehad. Ze heeft nog nooit eerder een droom gehad die ze zich kon herinneren… al 91 jaar niet…

Ze vertelt: ‘Ik liep door een poort en stapte met één voet de hemel in. (Ze begon helemaal te stralen en blij te kijken) het was daar heel vrolijk en mooi, hele mooie bloemen in felle kleuren. Een man in wit licht kwam naar me toe met uitgestrekte armen. Echt waar, het was de Here Jezus die naar me toe kwam lopen met uitgestrekte armen en Hij was heel blij met mij…. Toen kwam er een hand op Zijn schouder van achteren en hoorde ik zeggen: ‘Het is nog niet de tijd…!’ en wakker werd ik.’

Mooi hè, dat ze dit heeft meegemaakt? Zo totaal onverwachts….