Beschuldigen

Beschuldigen, iemand ander de schuld geven van iets, hoe makkelijk is dat!

Afgelopen week was Levi, mijn kleinzoon van net 2 jaar, bij ons. We zitten op de bank want ik wil hem iets voorlezen (uiteraard uit een mooie, goede, kleurrijke kinderbijbel). Hij gaat staat en knipt de bijzetlamp aan… en weer uit – aan – uit… en dan opeens: “Au!”. Had hij met zijn wijsvingertje het lampje vastgepakt. Een rode, dikke blaar en een brullende Levi. Een half uur onder de kraan, iets lekkers geven, afleiden, naar buiten toe… en dan opeens zegt hij: “Stoute lamp!”. De kleine schat… de lamp kreeg de schuld.

Hoe vaak geven wij anderen de schuld? Het ligt altijd aan je baas, aan je partner, aan je schoonmoeder… toch? Ik geloof dat beschuldigen niet hoeft en dat het een keus is om het niet te doen. En dan bedoel ik op een verkeerde manier reageren op iets, op iemand, met de schuld op een ander leggen, in plaats van eerst bij jezelf een te kijken welke verantwoordelijkheden jij misschien zelf hebt… Wie jij echt bent…
Of misschien hebben we meer genade nodig en meer liefde, want liefde bedekt toch?

Beschuldigen is eigenlijk jezelf vergelijken met die ander en dan jezelf verheffen, beter voordoen, die ander naar beneden halen door schuld op hem of haar te leggen.

Zou de wereld, zou Den Haag er niet veel beter van worden als we eens stoppen met beschuldigen? Misschien dat huwelijken dan beter worden…
Misschien dat huwelijken komt er dan een mooiere vriendschappen…
Misschien wordt het dan wel gezelliger op de werkvloer…

Laten we slim zijn en elkaar niet overladen met schuld. Het geeft afstand en verharding. Hoe mooi is het als we kiezen voor vriendelijkheid en bemoedigende, dankbare worden… Doen?
Begin vandaag!

Liefs,
Mathilde